7.11.2019
Spis treści.
1.
Wstęp.
2. Opis techniki lotów kosmicznych.
3. Ocena istniejącej techniki lotów.
4.
Loty w Kosmos w Teorii Heliocentrycznej.
5. Obliczenia matematyczno-
fizyczne potwierdza-
jące przyjętą tezę.
6.Wyprowadzenie wzoru na przyspieszenie
rakiety.
7.Obliczenie czasu podróży na orbitę
Księżyca.
8.Obliczenie czasu potrzebnego do
dotarcia rakiety
na orbitę Marsa.
9. Droga i prędkość rakiety.
10. Podróże pomiędzy planetami.
11. Wnioski.
1. Wstęp.
Zmęczony już nieco astronomią, postanowiłem powrócić
do zaniechanych od kilku lat badań nad
fizyką materii.
Najłatwiejszy
do rozpatrzenia wydawał mi się problem powstawania siły odśrodkowej. Ze
zdziwieniem spostrzegłem, że w międzyczasie pojawiły się w nim zupełnie nowe
wątki, których wcześniej nie zauważyłem.
Jest to nowy
sposób przeprowadzenia dowodu na wielkość siły odśrodkowej powstającej w ciałach obracających się wokół stałego
punktu obrotu.
Drugim jest
spostrzeżenie, że loty rakiet na orbitę są przeprowadzane tak, jakby Teoria
Heliocentryczna nie obowiązywała w tej materii.
W tym opracowaniu zajmę się
tym drugim wątkiem.
2.
Opis techniki lotów kosmicznych.
Wszystkie loty w przestrzeń kosmiczną
odbywają się w niezmienny sposób od chwili startu pierwszych rakiet. Po odpaleniu
silników rakieta wznosi się pionowo w górę. Po osiągnięciu około 10 kilometrów
wysokości , odchyla swoją oś od kierunku pionowego tak, żeby na wysokości
powyżej 170 km. ustawić się do lotu
poziomego.
Kierunek
pochylenia rakiety nie jest jednak dowolny.
Jest on
zgodny z kierunkiem wirowania planety wokół własnej osi. Dzięki takiemu
podejściu osiąga ona dodatkową prędkość liniową pochodzącą od prędkości
obrotowej Ziemi.
W tej pozycji kontynuuje lot, ciągle
zwiększając swoją prędkość, aż do osiągnięcia właściwej orbity.
3. Ocena istniejącej
techniki lotów.
Wydawać się może, że to co zaprezentowałem
jest oczywiste i nie należy dopatrywać się w tym niczego niestosownego. Jest to
jednak tylko pozornie logiczne.
Głównym
problemem lotów kosmicznych na orbitę jak
i na Księżyc
oraz na pozostałe planety jest ilość energii, która jest potrzebna do ich
zrealizowania. Im bardziej lot jest odległy od powierzchni naszej planety, tym
więcej wymaga paliwa i utleniacza. Cała ta technika jest oparta na silnikach
rakietowych, które pod tym względem są mało wydajne.
Koszty
budowy takich pojazdów są niebotyczne, dlatego mogą sobie na nie pozwolić
jedynie największe mocarstwa.
Kiedy jednak poddamy logicznej analizie ten
problem
to okaże
się, że będziemy mieli do roztrzygnięcia jeszcze poważniejszy dylemat.
Czy sytuacja
ta jest efektem kardynalnego błędu uczonych zajmujących się tematyką lotów
kosmicznych, czy też wynika z ukrywanej prawdy o budowie naszego świata? Jestem
przekonanych, że jest to zamierzone działanie wynikające z chęci zafałszowania
prawdy o naszej Ziemi.
4.Loty w Kosmos w Teorii Heliocentrycznej.
W tej części zmierzę się zagadnieniem
lotów kosmi-cznych w przypadku, kiedy odbywałyby się one na planecie
funkcjonującej zgodnie z teorią zaprezentowaną przez Mikołaja Kopernika.
Rakieta po wystartowaniu pionowo w górę powinna również odchylić swą
oś od kierunku pionowego zgodnie z kierunkiem obrotu Ziemi.
Powinna
zwiększać swą prędkość aż do chwili kiedy osiągnie wysokość np. 40 km na d
powierzchnią planety.
W tym
momencie powinna ponownie powrócić do pozycji pionowej i poruszać się w
górę do wysokości około 50 kilometrów
nad jej powierzchnią.
Po osiągnięciu tej przykładowej wysokości
astronautom pozostaje tylko wyłączyć
silniki i poddając się działaniu siły odśrodkowej cierpliwie czekać, aż
ta wyniesie ją na dowolną orbitę.
Tą dowolną
orbitą może być dalsza orbita Ziemi jak również Księżyca, lub dowolnej planety
naszego układu słonecznego.
Ponieważ nie ma rozwiązań doskonałych, to
również ta metoda je posiada. Jest nią
przerwanie nieustannego oddalania się od Ziemi i zatrzymanie tego ruchu na
konkretnej odległości od planety. Będzie to wymagało zużycia dodatkowej
energii.
5.Obliczenia matematyczno- fizyczne potwierdza-
jące przyjętą tezę.
Obliczenie prędkości obiegowej
rakiety na wysokości 40 kilometrów nad powierzchnią Ziemi.
F = GM m2 /
r2
F- siła z jaką przyciągają się dwa ciała [ N ]
G – stała grawitacji – 6.67259 x 10-11 [ m3/(kg s2)
M – masa Ziemi 5.976 x 1024 [ kg ]
m –
masa rakiety 1000 [ kg ]
r
- promień po którym krąży ciało [ m ]
Fo = ( m v2 ) / r
Fo
– siła odśrodkowa [ N ]
v – prędkość ciała krążącego po orbicie [
m / s ]
r1
– promień orbity na wysokości 40 km- 6411221 [m]
r2 - promień orbity na wysokości 50 km -
6421221 [m]
F = Fo
GM m / r21 = ( m v2 ) / r1
v = ( GM/ r1 )0,5
v = (6.67259x 10-11 x 5.976 x 1024
/ 6411221)0,5
v
= 7886,46 [m/s]
Na tej orbicie siła odśrodkowa i siła
grawitacji równoważą się. Gdyby Ziemia była pozbawiona atmosfery, to ruch ten
mógłby trwać wiecznie.
Kolejny manewr będzie polegał na ponownym
ustawieniu kierunku lotu prostopadle do powierzchni Ziemi.
Odległość jaką pokona rakieta będzie wynosiła jedynie
10 km. Jej
odległość do środka globu wzrośnie do 6421221 metrów. W tej chwili można już
wyłączyć napęd rakietowy.
Obliczę siłę grawitacji z jaką Ziemia na
tej wysokości przyciąga rakietę, jak również siłę odśrodkową działającą na
rakietę. Obie siły posiadają ten sam kierunek, lecz przeciwne zwroty.
F = GM m / r22
F = 6.67259x 10-11 x 5.976 x 1024 x 1000/64212212
F = 9670,96 N
Fo = ( m v2 ) / r2
Fo
= (1000 x 7886,462 )/ 6421221
Fo =
9686,05 N
Obliczę różnicę pomiędzy siłami.
Δ F = F0 - F
Δ F = 9686,05 -9670,96
Δ F = 15,09 N
Obliczę przyśpieszenie jakie osiągnie
rakieta pod wpływem tej siły.
Δ F = m a0
a0–
przyśpieszenie odśrodkowe [m/s2]
a0 = Δ F/ m
a0 = 15.09/ 1000
a0 = 0,01509 [m/s2]
Dla zobrazowania sensu takiego podejścia
obliczę na jaką orbitę wzniesie się rakieta pod wpływem tego przyspieszenia po
godzinie lotu.
s = 0,5 a0 t2
s – droga jaką przybędzie rakieta pod
wpływem siły
odśrodkowej [m]
t -
czas – 3600 [s]
s = 0,5 x0,01509 x 36002
s = 97783,2 [m] =
97,78 [km]
Bez
wykorzystywania dodatkowego napędu , po godzinnym locie rakieta wzniesie się na
orbitę wyższą prawie o 100 km.
6.Wyprowadzenie wzoru na przyspieszenie
rakiety.
Wzór ten uprości obliczanie przyśpieszenia
rakiety na dowolnej orbicie.
a = Δ F/m
Δ F = F0 - F
a = [( m v2 ) / r )- (GM m / r2 )] / m
a = ( v2 / r ) -
(GM / r2 ) [m/s2 ]
7.Obliczenie czasu podróży na orbitę Księżyca.
r – średni promień orbity Księżyca –
384400 [km.]
aok
= [(7886,462 /384400000)
– (6.67259x 10-11 x 5.976 x 1024
/ 3844000002 ]
aok = 0,1592 [m/s2]
aokśr = (aok
+ a0 )/ 2
aokśr
= ( 0,1592 + 0.01509 ) / 2
aokśr = 0,0871
[m/s2]
s = 0,5 aokśr t2
t – czas [s]
t = ( 2 s /
aokśr )0,5 [s]
s = 384400 –
6421,221
s =
377978779 [m]
t = ( 2 x
377978779 / 0,0871)0,5
t = 93162,2 [s]
t = 25,88 [h]
Po prawie 26 godzinach rakieta dotrze do orbity
Księżyca. Efekt jest wręcz spektakularny, ponieważ zużyje jedynie tyle energii,
ile jest potrzebne do wyniesienie rakiety na wysokość 50 km. nad powierzchnią
Ziemi.
8.Obliczenie
czasu potrzebnego do dotarcia rakiety
na orbitę Marsa.
Ponieważ średnia różnica pomiędzy
orbitą Ziemi i Marsa w ich obiegu wokół Słońca wynosi 78,3 miliona kilometrów
to należy rakiecie nadać większe przyśpieszenie odśrodkowe.
W tym celu
po osiągnięciu przez startującą rakietę wysokości 40 km. nad powierzchnią Ziemi
ustawiamy ją prostopadle do jej powierzchni i wznosimy się na wysokość około 10000 km. Promień tej orbity
będzie wynosił 16411km.
Obliczam różnicę pomiędzy przyspieszeniem
grawi-tacyjnym a odśrodkowym na tej wysokości.
ao1 = ( v2 / r ) - (GM /
r2 ) [m/s2 ]
ao1 = (7886,462
/16411000) – (6.67259x 10-11x
5.976 x 1024 / 164110002
)
ao1 = 2,31 [m/s2]
Obliczam różnicę pomiędzy przyspieszeniem odśro-dkowym a
grawitacyjnym na orbicie Marsa.
aom = ( v2 / rm ) - (GM / rm2 )
rm = 78300000000 [m]
aom = (7886,46 2
/ 78300000000)- (6.67259x 10-11 x 5.976 x 1024
/ 783000000002 )
aom
= 0,000794 [m/s2 ]
aomśr = (a + a0 )/ 2
aomśr= (2,31 + 0,000794)/ 2
aomśr=1,1554 [m/s2
]
s= 78300000000 – 16411000
s = 78283589000
[m]
t = ( 2 s / aomśr
t = ( 2x 78283589000 /
1,1554)0,5
t = 368115,6 [s]
t = 368179,3 [s]
t = 102,25 [ h ]
Jak widzimy czas ten jest niewyobrażalnie mały.
Współczesne
loty rakiet bezzałogowych na Marsa, przy najkorzystniejszym położeniu
planet, nie są krótsze od połowy roku.
Przy moim
podejściu do tego zagadnienia nie trzeba by było czekać na najkorzystniejsze
ustawienie się obu planet względem siebie.
Nawet przy najodleglejszym ich ustawieniu czas ten nie wydłużyłby się
nadmiernie.
Obliczę jeszcze prędkość jaką osiągnęłaby
rakieta po dotarciu do orbity Marsa.
v = aomśr x t [m/s]
v = 1,1554 x 368179,3
v = 425394,4 [m/s]
v = 425,4 [km/s]
Współczesne
rakiety osiągają maksymalną prędkość wynoszącą
11,1 km/s.
9. Droga i prędkość rakiety.
Wektor
prędkości przy takim ruchu nie posiada stałej
wartość jest ona wypadkową prędkości obiegowej rakiety wokół Ziemi jak i
jej prędkości wynikającej z przyśpieszenia odśrodkowego jakie działa na
rakietę.
vw = [ v2
+ (ao t )2 ]0,5
Kierunek
wypadkowej prędkości również ulega zmianie, ponieważ kąt pomiędzy prędkością wypadkową a
prędkościami składowymi ulega zmianie w trakcie ruchu.
Powoduje to
czynnik czasu.
Podobnie i
droga, którą przebywa rakieta jest także wypadkową jej drogi wynikającej z
prędkości obwodowej wokół planety, oraz tej, którą przebywa pod wpływem
przyśpieszenia odśrodkowego.
sw = ( vt + 0,5 ao
t2 )0,5
10. Podróże pomiędzy
planetami.
Technika, którą zaprezentowałem doskonale
nadaje się do podróży pomiędzy planetami naszego układu słonecznego.
Wystarczy w
tym celu wybrać dowolną planetę naszego układu i dolecieć do miejsca, w którym
orbita Ziemi styka się z orbitą planety. Odchylić lot rakiety, tak aby
rozpoczęła ona ruch obiegowy wokół niej. Kiedy już to osiągniemy to bez
problemu możemy zmniejszać lub zwiększać
wysokość orbity nad planetą.
Pragnąc odlecieć od jej powierzchni
wykonujemy podobne manewry jak podczas zbliżania się do niej
11. Wnioski.
1. Rozważania, które powyżej zaprezentowałem wynikają z
prostego spostrzeżenia, iż siła grawitacji zmienia się bardziej niźli siła
odśrodkowa.
Powodem tego
zjawiska jest fakt, iż siła grawitacji
jest zależna od kwadratu odległości pomiędzy ciałami.
Siła
odśrodkowa zaś zmienia się proporcjonalnie.
Dziwną
rzeczą jest , że nikt jeszcze nie zwrócił uwagi na ten fakt.
2. Nie wierzę, że przyczyną takiego roztargnienia współ-czesnych uczonych
było zwykłe przeoczenie.
3. Przy ogromnych środkach finansowych, jakie są przeznaczane na badania
kosmiczne ,technika lotów, którą zaprezentowałem powinna zostać zweryfikowana w
ciągu kilku tygodni.
4. Pozwala ona osiągać najdalsze zakątki naszego układu słonecznego w
niesłychanie krótkim czasie.
5.Koszty podróży spadną drastycznie, ponieważ do najodleglejszych podróży
wystarczy wynieść rakietę jedynie 10000 km nad powierzchnię planety.
Nie jest to
wcale wysokość maksymalna, podałem ją jako przykładową.
6. Grawitacja planet pozwala podróżować w dowolnym kierunku, czyli również
szybko powracać na Ziemię.
7. Niestety, to co zaprezentowałem obowiązuje jedynie dla układu
przedstawionego przez Mikołaja Kopernika. Nasz świat jest najprawdopodobniej
zbudowany w zupełnie inny sposób.
8. Nie prezentuję
tego opracowania całkowicie spokojny, ponieważ nie mogę być pewien, czy nie
popełniłem jakie-
goś
poważnego błędy logicznego.
