Wielki Zderzacz Hadronów. Wielka Tajemnica.

 https://teologiawnauce.blogspot.com/2018/04/wielki-zderzacz-hadronow-wielka.html

                                                                             29.04.2018.                                                         

     Wielki Zderzacz Hadronów- Wielka Tajemnica.

                             Spis treści.

       1. Wstęp                       

       2. Fizyczna zasada budowy WZH.            

       3. Funkcjonowanie WZH niezgodne z fizyką

        4. Wariant   z masą relawitystyczną.

        5.  Zadanie fizyczne.    

        6. WZH jako spektrometr masowy.

        7.  Wątek finansowo przestępczy.

       8. WZH świątynią satanistyczną?

       9. Teoria malejącego elementarnego ładunku 

                                elektrycznego.

      10. Rozpad beta kwantowy. Proton hybrydowy.

      11. Podsumowanie.

                           1. Wstęp.

      Nie zamierzałem już więcej odnosić się do WZH. W trakcie niezamierzonej dyskusji nieopatrznie zobowiąz-

łem się do tego. Zaskoczyło  mnie wówczas spostrzeże-

nie, iż prawie nikt nie był świadom według jakiej zasady

fizycznej działa to ubóstwiane urządzenie.

Zajrzałem w tym celu do Internetu i ze zdziwieniem skonstatowałem, iż na ten temat nie istnieje najmniej-

za wzmianka.

             2. Fizyczna zasada budowy WZH.

      Podaję przeto, iż zasada działania tego niezmiernie skomplikowanego i ogromnego urządzenia oparta jest na równowadze dwóch sił, które działają na poruszają-

ce się w nim cząstki.

Pole elektromagnetyczne, wytwarzane przez potężne elektromagnesy nadaje im przyśpieszenie skierowane ku środkowi , a siła odśrodkowa wynikająca z prędkości z którą się cząstka porusza przeciwdziała sile dośrodko-

wej  i nadaje mu przyśpieszenie skierowane w przeciw-

nym kierunku.

Siła wytworzona przez elektromagnesy nazywa się siłą  

Lorentza.

Istota prawidłowego funkcjonowania zderzacza polega

na tym, aby te przeciwstawne siły  pozostawały w nieu-

stającej równowadze.

Problem jest bardzo poważny ponieważ cząstki poru-

szają się po torze, którym jest rura o średnicy kilku cm.

W zderzaczu są również rozmieszczone silne elektroma-

gnesy nadające cząstkom przyspieszenie skierowane

wzdłuż torów po których one krążą. Maksymalna pręd-

kość którą uzyskują cząstki wynosi 0,999999991 pręd-

kości światła w próżni. Do pełnej prędkości światła w

próżni brakuje jeszcze tylko 2 m. W tym celu zmierza się do skonstruowania następnego zderzacza, trzy krot-

nie większego od obecnego.

          3. Funkcjonowanie WZH niezgodne z fizyką.

       Obliczę teraz w jakim stosunku pozostają siła Loren-

tza i siła odśrodkowa.

                        F_L = B q v

          F_L – siła Lorentza – [N]

          B -  8,3 T   - indukcja magnetyczna pola

          q -  1,602191 x 10^-19 C – ładunek elektryczny

                                                   protonu

         v – 299792500 x0,999999999 m/s – pręd-

         kość z jaką porusza się proton

                  F_d = m v² / r

         F_d - siła dośrodkowa

         m - 1,672614 x  10^-27  kg  - masa protonu

         r – 4245 m – promień toru, po którym poru-

                                 szają się cząstki

                          F_L = F_d

    F_L =8,3x1,602191 x 10^-19 x(0,999999991 x       299792500) = 3,9867 x 10^-10 [N]

    F_d =1,672614 x  10^-27  x x(0,999999991x299792500)²/4245 =

 =3,5413 x 10^-14 [N]

       3,9867 x 10^-10 nie równa się 3,5413 x 10^-14

       W tym przypadku siła Lorentza jest 11257,7

razy większa  od siły odśrodkowej. W efekcie dąży-

łaby ona do tego aby proton poruszał się po torze

o promieniu 0,377 metra. Skutkiem tego opuściłby

on rurę w której się porusza uszkadzając jej ścian-

kę, a tym samym niszcząc kosmiczną próżnię, któ-

ra w niej istnieje.

       4. Wariant z masą relatywistyczną.

      Wielu czcicieli STW jest nadal głęboko przeko-

nanych, iż podczas osiągania przez masę prędkoś-

ci porównywalnych z prędkością światła, masa cia-

ła zaczyna wzrastać. A. Einstein nazwał taką masę,

masą relatywistyczną. W OTW wycofał się z tego

 poglądu, ponieważ stanowił on jakąś sprzeczność

w odniesieniu do grawitacji.

               m^’ =  m γ

                γ = 1/(1 – v²/c²)^-0,5   -  czynnik Lorentza

                m^’ – masa relatywistyczna

             γ = 1/ [1- (0,999999991 c)²/c²]^-o,5

              γ= 7453,56

       m^’ = 1,672614 x  10^-27 x 7453,56

       m^’ = 1, 42669x 10^-23 kg

        F_d = 1, 42669x 10^-23x x(0,999999991x299792500)²/4245

        F_d = 3,0206x10^-10 N

                  F_L = F_d

          3,9867 x 10^-10  nie rówana się 3,0206x10^-10   

Siła Lorentza jest 1,3198 razy większa od siły odśrodkowej. W tym  przypadku wirujące w zderzaczu protony również zostałyby odrzucone na ku środkowi zderzacza.

     W czasie, kiedy Albert Einstein publikował STW

nie istniało narzędzie za pomocą którego możnaby

ją zweryfikować. WZH jest wymarzonym narzędziem stworzonym do tego celu. Nadaje przecież masie prędkość jedynie o 2m mniejszą od c.

 Teoria Względności zakładała w swoich postulatach, że w fizyce wartości podstawowych stałych fizycznych są niezmienne, niezależnie od szybkości z jakimi poruszają  się obiekty.

Przy takim założeniu w WZH wartości siły Lorentza

i siły odśrodkowej powinny być sobie równe.

Skoro pojawiła się pewna ich nierównowaga, to znaczy, iż pojawiły się jakieś niekorzystne zjawiska,

których uczony nie uwzględnił.

     Można wobec tego wysnuć wniosek, iż STW jest

teorią błędną. Gdyby to było jej jedyne uchybienie

to możnaby ten fakt zmarginalizować. Jej znacznie

poważniejszą wadą jest grzech przeciwko prawdzie i uczciwości.

     Korzystając z okazji zaproponuję czytającym ten

tekst pewne proste i niewinne zadanie fizyczne na

poziomie dawnej szkoły średniej.

             5.  Zadanie fizyczne.

      Z rakiety A poruszającej się z prędkością v, wysłano za pomocą światła z żarówki sygnał świetlny do rakiety B. Rakieta B porusza się również z prędkością v równolegle do rakiety A. Jest ona umieszczona prostopadle nad rakietą A w odległości H.

Po jakim czasie t, sygnał świetlny wysłany z rakiety A dotrze do rakiety B.

Do obliczeń proszę przyjąć, iż światło na  przebycie drogi H potrzebuje t₀  czasu.

     Ten, kto zada sobie nieco trudu i rozwiąże to zadanie będzie mógł sobie uzmysłowić jaką nędzą jest nie tylko STW, ale także cała fizyka.

        6. WZH jako spektrometr masowy.

      W fizyce i technice konstruje się urządzenia zwane spektrometrami masowymi. Służą one do wyznaczania mas różnych cząstek jak i również do ustalania składu chemicznego materii.

Ich wspólną cechą jest ustalanie wartości ładunku elektrycznego w stosunku  do masy t.z.w. ładunek właściwy.

Niektóre rozwiązania wykorzystują zmianę toru ruchu cząstki w polu magnetycznym. Dokonuje się pomiaru

promienia tego zakrzywienia. WZH można potraktować

jako ogromny spektrometr, w którym promień po którym porusza się proton jest ustalony.

                  Bqv = mv²/ r    |: v

                q / m = v / Br

        q/m = 0,999999991x299792500/8,3x4245

        q/m = 8,5087x10³ C/kg

   Dla stałych fizycznych ładunek właściwy protonu wynosi 9,57896x10⁷   C/kg.

    W zderzaczu zaś jest on 11257,84 razy mniejszy.

     Należy uwzględnić fakt, iż w powszechnie użyt-kowanych spektrometrach nie przyśpiesza się materii  do prędkości światła.

            7.Wątek finansowo przestępczy.

     Koszt budowy Wielkiego Zderzacza ocenia się na około 7,5 mld. euro. Bardzo poważną pozycją w tej kwocie stanowią magnesy, które zakrzywiają tor ruchu cząstek. Zbudowane są one z materiałów nadprzewodzących chłodzonych do temperatury niższej od tej, która panuje w Kosmosie.

Liczba tych elektromagnesów oscyluje od 1000, nawet do prawie 10000, w zależności od tego, kto podaje te dane. Są one z reguły  umieszczane w materiałach edukacyjnych przeznaczonych dla uczniów. Nie ma o co właściwie kopii kruszyć, ponieważ w sieci również można bawić się w głuchy telefon.

Obliczymy raczej jakie powinno być pole magnetyczne, aby wystąpiła równowaga siły Lorentza i siły odśrodkowej.

                Bqv = mv²/ r    |: v

                 /r Bq = mv

                 B = mv/qr

    B = 1,672614 x  10^-27x0,999999991x299792500/

/(1,602191 x 10^-19x 4245)

                  B = 7,37266x 10^-4 T

      Dla zachowania równości siły Lorentza i siły odśrodkowej wystarczyłyby elektromagnesy o indukcyjności 7,37266x 10^-4 T ,zamiast 8,3 T.

Ich indukcyjność jest 11257,8 razy mniejsza.

Zapewne ich koszt byłby również o kilka miliardów

euro mniejszy. Wystarczyłyby być może zwykle elektromagnesy nawinięte drutem miedzianym i chłodzone powietrzem.

Praktycznie, w tego typu cyklotronach najwyższy jest koszt magnesów zakrzywiających drogę pokonywaną przez naładowane elektrycznie cząstki.

     Można powiedzieć, iż takie przypuszczenie jest ogromnie małostkowe wobec przedstawicieli tak poważnej profesji jaką są fizycy- elita intelektualna

naszej planety. Jest to jednak tylko pozór. Jak nas uczy życie największe przestępstwa mają miejsce  na oczach całego świata. Tylko małe tajemnice skrywane są w sejfach.

              8. WZH świątynią satanistyczną?

    W trakcie działania WZH doszło w centrum jego obsługi do skandalicznego, rodem z najciemniejszego okresu historii ludzkości wydarzenia.

Grupa zamaskowanych osobników złożyła w nim

ofiarę z żywej kobiety.

 Całe zdarzenie zostało sfilmowane i opublikowane w sieci. Można z dużą dozą prawdowopodobieństwa przypuszczać, iż pokazanie tej ofiary całemu światu było zamierzone. W przeciwnym wypadku jej uczestnicy nie zakładaliby na twarze masek.

Jak zwykle w takich sytuacjach kierownictwo zapowiadało przeprowadzenie wnikliwego śledztwa i wyjaśnienie owego zdziczenia. Życie podpowiada, że prawdę poznamy dopiero na drugim świecie.

      Widocznie uczeni dla wzmocnienia swoich zdolności intelektualnych i osiągnięcia sukcesu muszą podobnie jak szamani i wszelkiej maści czarownicy zwracać się ku piekielnym mocom. Idea nauki zatoczyła wielkie koło i powróciła w swej pierwotnej postaci ,do swego prawdziwego twórcy.

     9.Teoria malejącego elementarnego ładunku 

                                elektrycznego.

     Pod względem obowiązującego obecnie trendu naukowego takie uzasadnienie jest niedopuszczalne. Na przeszkodzie stoją przynajmniej dwa kardynalne powody.

Pierwszym jest postulat pochodzący jeszcze z 1905 roku, zawarty w STW Alberta Einstein, który mówi, iż prawa fizyki są niezmienne niezależnie od prędkości z jaką porusza się układ fizyczny.

Drugim jest teoria ,zwana Modelem Standardowym. Jest to zamysł połączenia ze sobą TW i Teorii Kwantowej. Właśnie w tym celu zbudowano WZH. Odkrycie bozonu Higgsa i pola Higgsa powinno ostatecznie potwierdzić obecnie obowiązującą koncepcję budowy materii.

Wyniki jakie uzyskano w trakcie doświadczeń, nie napawają optymizmem. Doświadczenia przerwano i rozpoczęto analizę uzyskanych danych. Może ona potrwać nawet kilka lat. Obawiam się, że po tak długim okresie wszyscy zapomną o tym niepowodzeniu i będzie można zastanawiać się nad następną gigantyczną  konstrukcją.

     Moim skromnym zdaniem włączanie do jakichkolwiek nowych teorii naukowych STW i OTW zawsze będzie się tak kończyło.

     Obliczę teraz jaka może być wartość ładunku protony przy zadanej prędkości zderzacza.

                Bqv = mv²/ r   

                  q = mv /( Br )

  q = 1,672614 x  10^-27x0,999999991x299792500 /

/ 8,3x4245 = 1,423183x10^-23 C

     Wartość ta jest 11257,8 razy mniejsza od ładunku elementarnego.

     O takich paradoksach nie mówi się w światku uczonych, ani nawet nie dyskutuje na forach o fizyce. Jest to temat tabu. Wielką nieuczciwością je-st budować urządzenie za wiele miljardów euro nie uprzedzając darczyńców o bezsensie takiego przedsięwzięcia. Najpierw powinny zostać ustalone przyczyny które wywołują taką reakcję materii na ogromne przyśpieszenia i prędkości.

Nauka w powszechnym mniemaniu stoi na ogromnym poziomie, lecz mentalność uczonych jest bardzo naiwna ,, ponieważ nie uzyskaliśmy tego czego oczekiwaliśmy przy  energii zderzenia 14 TeV, to zbudujmy jeszcze potężniejszy zderzacz, może się nam powiedzie”.

Mam nadzieję, że jeśli hojni sponsorzy się wycofają , to towarzystwo wzajemnej adoracji zacznie tworzyć sensowniejsze modele budowy materii.

  10. Rozpad beta kwantowy. Proton hybrydowy.

      Byłem przekonany, że uczeni nie zdołali niczego sensownego odkryć dzięki WZH. Okazało się jednak, iż można dopatrzyć się w tym przedsięwzięciu pewnych pozytywów.

Rozpad β⁺ polega na przemianie protonu w neutron wewnątrz jądra atomu. W trakcie reakcji następuje emisja pozytonu i neutrina elektronowego.

Rozpad taki zalicza się do oddziaływań słabych.

Reakcja przebiega bardzo szybko, nie obserwuje się również jej stanów pośrednich.

Podczas przyśpieszania protonów w akceleratorze ładunek protonu maleje proporcjonalnie do jego prędkości. Dzięki temu proton nieustannie zmniejsza swój ładunek stając się hybrydą. Dla prawidłowego jego opisu fizycznego nie możemy go w tych

chwilowych stanach traktować jako pełnego protonu, ponieważ nie posiada już ładunku elementarnego, lecz jego ułamek.

W poprawnym zapisie takich protonów powinny się pojawić informacje podające jaką część ładun-

ku elektrycznego jest jego udziałem.

W przypadku rozpędzenia protonu do

0,999999991 c jego ładunek elektryczny wynosi

8,8827x10^-5  x 1,602191 x 10^-19 C.

      Pełna przemiana protonu w neutron nastąpi wówczas, kiedy jego ładunek stanie się równy 0.

W taki przypadku liczba tak zhybrydyzowanych cząstek mogłaby być przeogromna. Na tym etapie rozważań trudno jest również zawyrokować przy jakiej prędkości proton stanie się neutronem?

Nie można także wyliczyć, czy ładunek elektryczny zmniejsza się kwantowo, czy liniowo.

Jak do tej pory żadna teoria fizyczna, a tym bardziej Model Standardowy nie przewidział takiej możliwości. Jestem tym mocno zaskoczony, ponieważ ubytek ładunku elektrycznego powinien pojawiać już we wcześniej konstruowanych akceleratorach. Jak niewiele zamiłowania do prawdy można dopatrzyć się pośród luminarzy nauki.

Wyłania się z tego rozumowania nieco zaskakujący obraz. Do tej pory proton wydawał się cząstko wielce stabilną, której nie jest w stanie skruszyć nawet potężny zderzacz hadronów, a najzwyklejsze w świecie przyśpieszenia pozbawiają go ładunku.

     W naszym otoczeniu nie jest to żaden problem, który mógłby wywoływać niepokój.

Jednak w  odległym Kosmosie uczeni odkryli sporą ilość galaktyk, które poruszają się z prędkością zbliżona do prędkości światła, a nawet je przewyższają. W przypadku tej cechy materii, nie powinna zachować się jej struktura z jaką mamy do czynienia. Nie powinny tam istnieć żadne cząstki, których struktura zależna jest od  występowania oddziaływań elektromagnetycznych.

     Zasmucą się jednak miłośnicy podróży z prędkościami pod i nad świetlnymi. W myśl tej zasady już podczas zbliżania się do wymarzonych prędkości następowałaby dezintegracja rakiety , jak i ich samych. https://teologiawnauce.blogspot.com/2018/04/wielki-zderzacz-hadronow-wielka.html

                     11. Podsumowanie.

     Oceniając wcześniej przedstawione zawiłości Wielkiego Zderzacza Hadronów skłaniam się ku poglądowi, iż jego największą tajemnicą jest próba ukrycia istnienia ładunków elektrycznych o dowolnej wartości.

Ileż to ludzi na świeci straciło wiarę w Boga aprobując  bezkrytycznie dokonania nauki.

     Nie będę w tym opracowaniu odnosił się do przyczyn, które nie pozwalają rozbić protonu innym protonem. Powinienem uwzględnić tę trudność w opracowaniu o bezwładności i grawitacji.