3.03.2022.
Dzisiaj w Kościele Katolickim wypada Środa
Popielcowa i rozpoczyna się Wielki Post.
Spis treści.
1. Wstęp.
2. Rozważanie tezowe.
3. Teza.
4. Założenia.
5. Astronomiczne definicje Teorii Heliocentry-
cznej.
6. Opis zjawiska precesji osi obrotów Ziemi
zgodny z naukową interpretacją.
6.1 Obliczenie kąta rocznej precesji osi obrotów
Ziemi.
6.1.1 Rachunek zgodny z interpretacją astro-
nomów.
6.1.2 Obliczenie dodatkowego kąta obrotu Ziemi
po uwzględnieniu jej dodatkowego obrotu
wokół własnej osi, w czasie jej dodatkowego
obiegu wokół Słońca.
7. Szkic wyjaśniający zjawisko precesji osi obrotów
Ziemi w zależności od przyjętych założeń astro-
nomicznych.
7.1 Opis eksperymentu.
8. Efekty obserwacji astronomicznych zgodne
z naukowym paradygmatem.
9. Wyznaczanie wielkości astronomicznych
zgodnie z Teorią Heliocentryczną.
9.1 Obliczanie czasu potrzebnego do ustawienia
się Ziemi w pozycji wobec Słońca zgodnej z tą
z przed roku .
9.1.2 Obliczenie czasu rocznej precesji przy
założeniu, iż jest ona efektem obrotu Ziemi
wokół osi ekliptyki.
10. Ustalenie zasad, które poprawnie określają
kinematykę Ziemi , Słońca, gwiazd i znaków
zodiaku w Teorii Heliocentrycznej.
11. Wpływ precesji Ziemi na satelity geostacjona-
rne.
11.1 Satelity geostacjonarne kompromitują ziem-
ską cywilizację.
11.2 Stabilność orbitalna satelitów geostacjona-
rnych po uwzględnieniu precesji osi obrotów
Ziemi , w odniesieniu do obowiązujących
ustaleń naukowców.
12. Rok słoneczny i gwiazdowy niezgodny z Teorią
Heliocentryczną.
12. 1 Teza.
12.2 Uzasadnienie tezy.
12.2.1 Obroty Ziemi według obowiązujących
ustaleń.
12.2.2 Obroty Ziemi w odniesieniu do Teorii
Heliocentrycznej.
12.2.3 Obliczenie ilości obrotów Ziemi w czasie
roku gwiazdowego.
12.2.4 Poprawna interpretacja roku słonecznego
i gwiazdowego.
12.2.5 Ujęcie obrotów Słońca i gwiazd w czasie
dobowym.
12.2.6 Ujęcie obrotów Słońca i gwiazd miarą
kątową.
13. Ustalenie kinematyki Kosmosu.
13.1 Uaktualniony opis kinematyki układów
kosmicznych.
13.2 Ruchy Słońca.
13.3 Obieg gwiazd wokół Ziemi.
13.4 Znaki zodiaku.
14. Poprawne wyliczenie długości roku słonecz-
nego.
15. Negatywne skutki Teorii Heliocentrycznej
w nauce.
16. Wnioski.
1. Wstęp.
Kilka miesięcy temu opublikowałem opracowanie
o precesji osi obrotów Księżyca1).
Wykazałem w nim, iż dzięki temu zjawisku powinniśmy
oglądać z Ziemi całą powierzchnię naszego naturalnego satelity.
Skoro nic takiego nie ma miejsca , to zjawiska precesji osi obrotów ciał kosmicznych zaliczam do zjawisk czysto teoretycznych, widmowych.
W przypadku naszej Ziemi nie możemy jednak przyjąć
tak swobodnej postawy wobec tej kwestii.
Skoro nie istnieje precesja osi obrotów, to powinniśmy się poważnie zastanowić nad zasadą zachowania mo-
mentu pędu wirującej masy.
Dzięki temu prawu mechaniki, Ziemia zachowuje stały
kierunek swojej osi obrotów w przestrzeni.
Utrzymywanie niezmiennego kierunku osi obrotów skutkuje powstawaniem pór roku na planecie.
Brak precesji osi obrotów niesie za sobą jeszcze poważ-
niejszy problem.
Dowodzi to jednoznacznie, iż Ziemia nie wykonuje do-
bowego obrotu wokół własnej osi.
2. Rozważanie tezowe.
Przez dłuższy czas zastanawiałem się nad przyję-
ciem tezy do tego opracowania.
Jestem świadomy, iż każda jej forma skutkuje rewolu-
cją astronomiczną.
Trudno jest zaakceptować pogląd, iż cała nowożytna
astronomia okazuje się ogromną mistyfikacją. Mikołaj Kopernik kiedy ogłosił swoje przełomowe dzieło astronomiczne ,, O obrotach sfer niebieskich” ,nie dysponował żadnymi profesjonalnymi przyrządami do obserwacji nieba.
Pozycje planet zaznaczał inkaustem na nitce.
Wiedza astronomiczna opierała się wówczas głównie na przekonaniach ludzi.
Od tego czasu ludzkość przyjęła wiele nowych teorii dotyczących budowy oraz funkcjonowania Kosmosu.
Przełomowym wydarzeniem stało się lądowanie czło-
wieka na Księżycu.
Obecnie liczba udokumentowanych i teoretycznych
informacji o Wszechświecie jest przeogromna.
Cała ta gigantyczna budowla posiada jednak poważną
słabość.
Jest jak kolos na glinianych nogach lub wieża ustawiona
z kostek domina.
Wyciągnięcie jednego elementu z jej podstawy skutkuje zawaleniem się całej tej gigantycznej i misternej konstrukcji.
3. Teza.
Przyjmuję tezę, iż Ziemia nie wykonuje żadnych ru-
chów w przestrzeni, pozostaje nieruchoma.
Słońce obiega Ziemię wciągu 24 godzin.
Gwiazdy obiegają Ziemię w ciągu 23 godzin, 56 minut
i 4,091 sekund.
Znaki zodiaku obracają się wokół osi ekliptyki w czasie
25.920 lat, w kierunku przeciwnym do ruchu gwiazd
oraz Słońca.
Przyjęcie takiej tezy skutkuje ogromnymi zmianami
w całej nowożytnej astronomii.
Teoria Heliocentryczna Mikołaja Kopernika traci całko-
wicie swój sens.
Ziemia ponownie zostaje unieruchomiona, a cały Kos-
mos wraz ze Słońcem ponownie wprawiony w ruch obiegowy dookoła niej.
Nie jest to jednak powrót do Teorii Geocentrycznej,
z powodu zbyt wielkich rozmiarów Wszechświata.
Obecna jego średnica wynosi 92 miliardy lat świetlnych.
Przy tak ogromnej jego wielkości, materia na jego koń-cach okrążałaby Ziemię z prędkością 1,055 * 1014 c .
4. Założenia.
Nie chcąc nazbyt komplikować przekazu, zdecydo-
wałem się dowieść powyższą tezę tylko w odniesieniu do roku słonecznego oraz gwiazdowego.
W trakcie analizy zjawiska precesji osi obrotów Ziemi
nieustanie natrafiałem na sprzeczności z tym związane.
Zdecydowałem się na podzielenie zagadnienia na trzy
nurty.
Pierwszy, odnosi się do informacji prezentowanych
przez naukowe pomiary i obserwacje astronomiczne.
Drugi nurt, ujmuje zagadnienia w odniesieniu do Teorii
Heliocentrycznej Mikołaja Kopernika.
Trzeci zaś, prezentuje poprawną interpretację opisywa-
nych zjawisk astronomicznych.
5. Astronomiczne definicje Teorii Heliocentry-
cznej.
Wszystkie definicje oznaczone indeksem W pocho-
dzą z Wikipedii.
ŻyroskopW – urządzenie do pomiaru lub utrzymywa-nia orientacji przestrzennej, działające na podstawie zasady zachowania momentu pędu. Został wynaleziony przez francuskiego fizyka Jeana Foucaulta w 1852 roku.
Przyrząd demonstrujący efekty żyroskopowe, także nazywany żyroskopem, ma postać krążka, który raz wprawiony w szybki ruch obrotowy zachowuje swoje pierwotne położenie osi obrotu , z niewielkimi ruchami precesyjnymi, które są uwzględniane w określaniu kierunku lub są eliminowane przez tłumienie.
Doba gwiazdowaW - jest to okres w jakim obraca się Ziemia dookoła własnej osi względem gwiazd.
Czas jej trwania wynosi 23 godzin, 56 minut, 4,091 sek.,
wyrażony w sekundach wynosi 86.164,091 sek.
Doba słonecznaW - jest to okres pomiędzy dwoma kolejnymi górowaniami Słońca.
Początek doby słonecznej wypada w tym samym momencie dla wszystkich miejsc leżących na tej samej dłu-
gości geograficznej.
Długość doby zmienia się w ciągu roku.
Jej średnia długość, przyjęta umownie, posiada stałą wartość 24 godziny.
Czas ten wyrażony w sekundach wynosi 86.400 sek.
Rok słonecznyW - jest to czas pomiędzy górowaniami Słońca, podczas kolejnych równonocy wiosennych.
Z powodu precesji punktu Barana, przesuwa się o około
50’’ łuku na rok względem gwiazd w kierunku przeciw-
nym do pozornego ruchu Słońca po ekliptyce.
Długość roku słonecznego wyrażonego w dobach sło-
necznych wynosi 365,242.190.4 dób.
Dlatego rok słoneczny jest krótszy od gwiazdowego o około 20,4085 minuty ( 20 min, 24,51 sek. ).
Rok gwiazdowyW – czas pomiędzy dwoma kolejnymi przejściami Słońca na tle tych samych gwiazd. Długość roku gwiazdowego ulega niewielkim zmianom wskutek oddziaływań perturbacyjnych innych ciał na Ziemię. O północy 1 stycznia 2000 jego długość była równa ok. 365 dni 6 godzin 9 minut 9,76 sekundy (ok. 365,256363 dni słonecznych.
Rok gwiazdowy- powinien być wielokrotnością doby
gwiazdowej.
Ziemia zachowuje w przestrzeni niezmienny kierunek
pochylenia osi obrotów.
Zasada ta wynika z prawa zachowania momentu pędu
wirującej masy.
Po upływie doby (23h 56m 4,091s ) przyjmuje ona zawsze to samo położenie w odniesieniu do gwiazd.
W tej sytuacji niemożliwym jest ustalenie na drodze
bezpośredniego pomiaru czasu roku gwiazdowego.
Uwagi.
1. Jak wynika z pomiarów doba gwiazdowa jest dłuższa prawie o 4 min od doby słonecznej.
Różnica ta jest skutkiem ruchu orbitalnego Ziemi do-
okoła Słońca.
Stwierdzenie to nie jest jednak poprawne.
Różnica ta wynika z efektu żyroskopowego czyli zasady zachowania momentu pędu.
Gdyby Ziemia jemu nie podlegała to nie można było
wyznaczyć w bezpośrednim pomiarze doby gwiazdo-wej.
Ustalenie roku gwiazdowego byłoby za to możliwe w bezpośrednim pomiarze.
Doba słoneczna, była by równa okresowi obrotu plane-
ty wokół własnej osi.
Rok słoneczny nie istniałby, ponieważ Ziemia zawsze byłaby ustawiona do Słońca tą samą stroną.
Brakowałoby równonocy wiosennej i jesiennej.
2. Popularne porzekadło stwierdza, iż Mikołaj Koper-nik wstrzymał Słońce i ruszył Ziemię
W szerszym znaczeniu dotyczy to głównie unieruchom-
mienia nieba.
Cały Kosmos z wyjątkiem planet oraz Księżyca stał się
statyczny.
Bardzo trudno jest wykazać ruch odległych gwiazdoz-
biorów na nieboskłonie.
Tak jednak dziwnie się składa, iż dla wyjaśnienia różnicy
w długości roku słonecznego oraz gwiazdowego łamie tą kosmiczną zasadę.
Logika, która wyjaśnia różnicę około 20, 4085 minut pomiędzy rokiem słonecznym i gwiazdowym, jest rozbrajająca.
Rok słoneczny jest krótszy od gwiazdowego, ponieważ skraca go ruch wsteczny precesji osi obrotów planety.
Kim są ludzie, którzy ustalają takie prawdy astronomii?
Nikogo do tej pory nie zastanowiło, iż w takim przypa-
dku ruch precesyjny osi obrotów Ziemi jest uwarunko-
wany wyborem gwiazdy w Kosmosie, według której będziemy wykonywali pomiar.
Dla gwiazdy zwanej Słońcem, będzie krótszy niż dla wszystkich pozostałych ciał we Wszechświecie, a tym
samym dla gwiazdozbiorów zodiaku.
Jest to tym bardziej zaskakujące, iż wszystkie te ciała
niebieskie posiadają zagwarantowany przez Mikołaja
Kopernika wieczny bezruch.
Nigdy nie spotkałem się z próbą wyjaśnienia tego nie-
zwykłego wprost fenomenu astronomicznego.
Co więcej, problem ten nigdy nie został nawet zasygna-
lizowany.
3. Nie można w bezpośrednim pomiarze zmierzyć dłu-
gości roku gwiazdowego, ponieważ po upływie doby
gwiazdowej glob ustawia się identycznie w odniesieniu
do wszystkich gwiazd.
Nie odkryto jeszcze na nieboskłonie takiego miejsca wobec którego, dopiero po upływie roku gwiazdowego
nasza planeta przyjmowałaby pierwotne ustawienie.
4. Jedynym sposobem określenia roku gwiazdowego
pozostaje odniesienie go roku słonecznego.
5. Przyjęcie w definicji roku gwiazdowego, iż jest czas
pomiędzy kolejnymi przejściami Słońca na tle tych
samych gwiazd jest również niefortunne.
Jak można w świetle słonecznym dojrzeć na niebie
gwiazdy?
Tym bardziej znajdujące się za Słońcem.
6. W takim przypadku, zgodnie z Teorią Heliocentryczną, powinno się najpierw ustalić czas trwania roku
słonecznego, a następnie dodać do tej wartości czas
precesji rocznej osi obrotów Ziemi.
7. Pozorny ruch Słońca po ekliptyce, pochodzi z Teorii Geocentrycznej.
Słońce porusza się wówczas zgodnie z kierunkiem ruchu wskazówek zegara a precesja przemieszcza się przeciwnie do kierunku ruchu wskazówek zegara.
W takim przypadku oś precesji zbliża się do Słońca,
dlatego rok słoneczny jest krótszy od gwiazdowego.
8. Różnica pomiędzy długością roku słonecznego oraz gwiazdowego jest wartością wynikającą z rzeczywiste-
go pomiaru astronomicznego.
Nie można jej w żaden sposób zignorować.
Jedynym sposobem ukrycia tego destrukcyjnego dla
nowożytnej astronomii faktu jest zniwelowanie go
trudnym dla wielu ludzi zjawiskiem precesji osi obrotów Ziemi oraz niepodważalnym zaufaniem do uczonych
elit.
6. Opis zjawiska precesji osi obrotów Ziemi zgodny
z naukową interpretacją.
6.1 Obliczenie kąta rocznej precesji osi obrotów
Ziemi.
αrp= 10 / 72 lata [ 0 / rok ]
α - kąt rocznej precesji osi obrotów Ziemi [ 0 / rok ]
αrp = 0,013.888.9 [ 0 / rok ]
O tę wartość w ciąg roku oś Ziemi obróci się w kierunku przeciwnym do jej kierunku obiegu i wirowania .
Jest to wartość fundamentalna, pochodząca z trwających tysiące lat obserwacji astronomicznych.
Dyskusji podlega jedynie przyczyna, która to powoduje.
Zależy ona od teorii astronomicznej, którą zastosujemy.
6.1.1 Rachunek zgodny z interpretacją astrono-
mów.
W obowiązującej interpretacji przyjmuje się, iż ruch
precesyjny wynika z przemieszczenia się globu po orbicie wokół Słońca.
trps ------ αrp proporcja
Ts ------ 3600
trps = ( αrp * Ts ) / 3600 [ dób słonecznych ]
trps - czas dodatkowego obrotu Ziemi wokół Słońca
[ doba słoneczna]
Ts – 365,242.190.4 rok słoneczny [ dób słonecz. ]
trps = (0,013.8890 x 365,2422 ) / 3600
trps = 0,014.091 [ doby słonecznej ]
trps = 20,291.4 [ min. ]
Uwagi.
Wynik obliczenia pozornie potwierdza dokonania nowożytnych astronomów w interpretacji zjawiska precesji osi obrotów Ziemi.
Niestety, jestem zmuszony zakwestionować takie usta-
lenia.
Uważam, że jest on zmanipulowany w celu udowodnienia poprawności teorii naszego wielkiego rodaka oraz dobrego samopoczucia całej rzeszy nie mniej wspaniałych jego wyznawców.
Po pierwsze.
Za zjawisko precesji osi obrotów Ziemi nie odpowia-
da jej ruch po orbicie wokół Słońca.
Precesja dokonuje się wokół osi ekliptyki, czyli osi prze-
chodzącej przez środek planety i prostopadłej do powierzchni ekliptyki.
Oś ziemska ta jest odchylona od niej o 23,50 .
W przypadku kiedy Ziemia nie obiegała by Słońca, a je-
dynie obracała się wokół własnej osi to zjawisko precesji również by zachodziło.
W tej sytuacji dla poprawnego wyliczenia okresu prece-
sji należy odnieść się do czasu obrotu Ziemi wokół wła-
snej osi.
Należy postąpić tak, jak przy uzasadnianiu większej dłu-
gości doby słonecznej od gwiazdowej.
Po drugie.
Astronomowie w swoich uwarunkowaniach zupełnie
zapomnieli, iż w tym dodatkowym obrocie , kiedy planeta nadrabia czas precesji w ruchu po orbicie, równocześnie obraca się wokół własnej osi w tym samym kierunku.
Należy także uwzględnić i ten obrót.
6.1.2 Obliczenie dodatkowego kąta obrotu Ziemi po
uwzględnieniu jej dodatkowego obrotu wokół
własnej osi, w czasie jej dodatkowego obiegu
wokół Słońca.
β --------- trps proporcja
3600 --------- 1
β = ( 3600 * trps ) / 1 [ 0 ]
β - kąt dodatkowego obrotu Ziemi [ 0 ]
1 – jedna doba słoneczna [ doba słoneczna ]
β = ( 360 0 * 0,014.091 ) / 1
β = 5,072.76 [ 0 ]
Uwagi.
Jak wynika z obliczenia, w przypadku uwzględnienia
dodatkowego ruchu obrotowego Ziemi w procesie poprawnego obliczania rocznej precesji Słońca, jej
ustawienie względem Gwiazdy Polarnej powinno o 5,072.760 wyprzedzać to sprzed roku.
Wynik ten stoi w poważnej sprzeczności z tym co pro-
ponują nam astronomowie.
7. Szkic wyjaśniający zjawisko precesji osi obrotów
Ziemi w zależności od przyjętych założeń astro-
nomicznych.
Rys.1
A – rozpoczęcie pomiarów podczas górowania
Słońca w chwili przesilenia wiosennego o godz.
1200 w południe.
Pomiar gwiazdy G oraz Gwiazdy Polarnej rozpo-
czyna się po przeciwnej stronie globu dokładnie
w tym samym momencie o godz. 24 w nocy.
B - położenie Ziemi dokładnie po upływie roku sło-
necznego, zgodne z obowiązującym modelem
astronomicznym.
C –położenie Ziemi dokładnie po upływie roku sło-
necznego, zgodne z zasadą precesji osi obrotów
ciała wirującego.
S - Słońce
G - gwiazda
GP – Gwiazda Polarna
S’ - położenie osi obrotów Ziemi względem środka
Słońca po upływie roku.
G’ - położenie osi obrotów Ziemi względem gwiazdy
G po upływie roku.
GP’ - położenie osi obrotów Ziemi względem Gwia-
zdy Polarnej po upływie roku.
7.1 Opis eksperymentu.
Część ta odnosi się do fragmentu A na rysunku.
Zaproponowane doświadczenie w obecnych czasach
nie zalicza się do nazbyt trudnych w wykonaniu.
Pewnym ograniczeniem jest roczny okres jego trwania.
Zapewne było wykonywane w historii tysiące razy, lecz
bez korelacji pomiędzy pomiarami.
Ustawiamy w tym samym momencie trzy lunety, na-
kierowane w stronę ciał niebieskich, które zamierzamy
wykorzystać do pomiarów.
Bardzo istotne jest ustawienie w jednej linii osi lunety
skierowanej ku Słońcu w momencie jego górowania w
chwili przesilenia wiosennego jak i tej która zwrócona
jest w stronę dowolnej gwiazdy na nieboskłonie.
Z tej to przyczyny miejsca pomiarowe powinny być ulo-
kowane na równiku planety a oś lunety ustawiona pro- stopadłe do jej powierzchni, czyli linia ich ustawienia powinna przechodzić przez środek Ziemi- linia S,Z,G.
Poprawne ustalenia czasu zapewnią dokładne zegary
umieszczone w każdym punkcie obserwacyjnym
Lunetę nakierowaną na Gwiazdę Polarną znajdującą
się w obszarze znaków zodiaku, możemy ustawić obok
tej, która nakierowana jest na dowolną gwiazdę.
Zaproponowałem ów eksperyment ze względów for-
malnych, lecz równie dobrze można go uznać za logi-
czny i wykorzystać z powodzeniem do rozważań astro-
nomicznych.
8. Efekty obserwacji astronomicznych zgodne
z naukowym paradygmatem.
Na przedstawionym powyżej rysunku fragment B
dotyczy tego właśnie zagadnienia.
Możemy dostrzec na tym rysunku zaskakującą niekon-sekwencję.
Nie wynika jednak ona z błędu rysunkowego jaki został
popełniony.
Linia prosta, która przechodzi przez środek planety
( wyznaczona przez punkty S,Z,G ), łącząca obie lunety oraz Słońce i gwiazdę G, została po roku eksperymentu załamana w punkcie Z (środek Ziemi ) o kąt rocznej precesji osi obrotów naszego globu.
Jej nowy przebieg wyznaczają punkty S,Z ,G’ .
Załamanie linii dotyczy jedynie gwiazdy G oraz Gwiazdy
Polarnej GP.
W odniesieniu do Słońca zjawisko takie się nie uwido-
czniło.
Precesja osi obrotów Ziemi związana jest z jej bryłą.
Nasza planeta nie jest planetą lub gwiazdą gazową, któ-
rej różne fragmenty obracają się z różnymi prędkoś-
ciami.
W tym przypadku dziwaczność byłaby jeszcze bardziej spotęgowana, ponieważ ruch ten musiałby zachodzić
wzdłuż południków a nie równoleżników.
Jedyny logiczny wniosek jaki się nasuwa po przeana-
lizowaniu tego zjawiska skłania do przyjęcia tezy, iż
na skutek zjawiska precesji Ziemi wszystkie obiekty as-
tronomiczne leżące poza nią muszą być postrzegane identycznie pod względem precesji jej osi obrotów. To ona obraca się ruchem precesyjnym, a nie Słońce, gwiazdy, Księżyc czy też planety i satelity na jej orbitach.
W tym przypadku, dla ukrycia niewygodnej prawdy,
uczeni zniekształcili mechanizm precesji osi obrotów
Ziemi.
Potraktowali go wybiórczo.
W przypadku Słońca przemilczeli go, a w odniesieniu
gwiazd wprost przeciwnie.
Ze zjawiskiem tym związane jest jeszcze inne, bardzo
zasmucające działanie.
9. Wyznaczanie wielkości astronomicznych
zgodnie z Teorią Heliocentryczną.
Część ta odnosi się fragmentu C na Rys. 1 .
Na rysunku tym możemy dostrzec, iż po roku ekspe-
rymentu wszystkie lunety ustawione na powierzchni
Ziemi są zgodnie odchylone o kąt αrp = 0,013.888.90
od miejsca początkowego ich ustawienia.
Linia prosta pierwotnego ustawienia została odchylona
o kąt αrp i przebiega przez punkty S’, Z, G’.
9.1 Obliczanie czasu potrzebnego do ustawienia się
Ziemi w pozycji wobec Słońca zgodnej z tą z przed
roku .
Układ astronomiczny opisujący naszą planetę poz-
wala w bezpośrednim pomiarze wyznaczyć długość roku słonecznego.
Nie można tego dokonać przy pomiarze roku gwiazdo-
wego.
Ten pomiar lub teoretyczne jego obliczenie zawsze od-
nosi się do roku słonecznego.
Wnoszę, iż obie wartości zostały zmierzone w rzeczowi-
stości.
9.1.2 Obliczenie czasu rocznej precesji przy założe-
niu, iż jest ona efektem obrotu Ziemi wokół osi
ekliptyki.
trpe -------- αrp proporcja
1 -------- 3600
trpe - czas rocznej precesji osi obrotów Ziemi
wokół jej osi ekliptyki [ dób słonecz. ]
t rpe = ( αrp x 1 ) / 360 0 [ doby słonecznej ]
t rpe = (0,013.888.90 x 1 ) / 3600
t rpe = 3,858.056 * 10-5 [ doby ]
t rpe = 3,333.36 [ s ]
Uwagi.
1. Przy poprawny wyliczeniu czasu precesji osi obrotów
Ziemi, czas roku słonecznego i gwiazdowego są sobie równe.
2. Wartość wyliczonej rocznej precesji osi obrotów Ziemi jest 360,1 razy mniejsza od tej przyjętej przez astronomów.
3. Nie można kwestionować obu wartości podawanych
w rocznikach astronomicznych, ponieważ pochodzą one z realnych pomiarów.
Błędna jest jednak interpretacja tego zjawiska dokony-
wana w oparciu o Teorię Heliocentryczną Mikołaja
Kopernika.
4. Ponieważ czas precesji osi obrotów jest identyczny dla roku gwiazdowego oraz słonecznego to nie można się upierać przy założeniu, że pomiędzy nimi istnieje ponad dwudziestominutowa różnica.
Teoria Mikołaja Kopernika w tym ustaleniu mija się
z prawdą, chociaż to on pierwszy zaproponował, iż
precesję znaków zodiaku wyjaśnia precesja osi obrotów
Ziemi.
5. Precesję znaków zodiaku musimy ponownie przypi-sać obrotowi gwiazd wokół osi ekliptyki.
10. Ustalenie zasad, które poprawnie określają kine-
matykę Ziemi , Słońca, gwiazd i znaków zodiaku
w Teorii Heliocentrycznej.
1. Należy przyjąć, iż zjawisko precesji osi obrotów
Ziemi wpływa jednakowym stopniu na wyniki
pomiarów astronomicznych wszystkich obiektów
kosmicznych.
2. Podczas obliczania czasu potrzebnego do usta-
wiemia się Ziemi w początkowym kierunku, zmie-
nionym na skutek precesji, odnosić to działanie
do osi obrotów planety, a nie do jej ruchu obiego-
wego wokół Słońca.
3. Wszelkie pomiary wykonywać z pragnieniem
poznania prawdy, a nie z zachowaniem rzetelno-
ści naukowej.
Pojęcie to już bardzo dawno straciło nieskazitelną
niewinność.
Nie popełnię wielkiego błędu, jeśli dodam, iż nigdy
jej nie posiadało.
Teoria Heliocentryczna była pierwszą tak poważ-
ną teorią naukową ery nowożytnej.
Jej wartość została wyolbrzymiona tylko dzięki
złej woli całej rzeszy uczonych i instytucji nauko-
wych, aż do dzisiaj.
11. Wpływ precesji Ziemi na satelity geostacjona-
rne.
Satelity geostacjonarne są ich szczególnym rodzajem
wśród mnogości typów skonstruowanych i usytuowa-
nych na orbitach wokół Ziemi.
Umieszcza się je na orbicie geostacjonarnej, czyli ta-
kiej, na której obiegają ją z prędkością kątową Ziemi.
Orbita ta znajduje się nad równikiem planety w odległości 42.160 km od jej geometrycznego środka.
Prędkość satelitów wynosi 3,08 km/ s.
Dzięki takiemu doborowi orbity i prędkości satelity obiega on planetę nie zmieniając względem niej swojego położenia.
Zawisa nad równikiem zawsze w tym samym miejscu.
I właśnie z powodu tych cech przyciągają one moją
uwagę od dłuższego czasu.
Szczególnie istotne okazały się one w świetle tego opra-
cowania.
11.1 Satelity geostacjonarne kompromitują ziemską
cywilizację.
W Internecie można znaleźć mnóstwo materiałów
doceniających satelity geostacjonarne w przekazywaniu sygnału telewizji satelitarnej, telekomunikacyjnej,
wspomaganie systemu GPS.
Umieszczenie satelity na orbicie geostacjonarnej poz-
wala na utrzymanie z nim stałej łączności za pomocą anteny kierunkowej, bez konieczności nieustannej
zmiany kierunku ustawienia anteny.
Kiedy jednak dokładnie przeanalizujemy kinematykę
tych pojazdów kosmicznych to okazuje się, iż można
ich funkcjonowanie zaliczyć do fantastyki naukowej.
11.2 Stabilność orbitalna satelitów geostacjonarnych
po uwzględnieniu precesji osi obrotów Ziemi,
w odniesieniu do obowiązujących ustaleń
naukowców.
Podane powyżej parametry satelity, czyli jej prędk-
kość oraz orbitę oblicza się z uwzględnieniem jedynie
obrotów planety wokół swojej głównej osi.
W takim przypadku spełniłyby one swoją rolę.
Wiemy jednak z ustaleń uczonych, iż oś Ziemi obraca w przestrzeni wokół osi ekliptyki.
Nie istniałby żaden problem w przypadku wykonywania
dodatkowego obiegu przez satelity.
Jednak one jemu nie ulegają i obiegają planetę jedynie wokół jej głównej osi obrotów.
W takim przypadku odbiorniki i nadajniki rozmiesz-
czone na powierzchni globu będą z prędkością precesji
osi planety spóźniały się względem satelity, ponieważ precesja jej osi obrotów jest przeciwna o kierunku obrotów kuli ziemskiej.
W ciągu roku kąt tego opóźnienia wynosi;
αrp = 0,013.888.9 [ 0 / rok ]
Obowiązujące wyliczenia czasu jaki musi w ciągu roku nadrobić Ziemia, aby osiągnąć pierwotne położenie wynoszą;
trp = 20,291.4 [ min ]
Przy uwzględnieniu jeszcze faktu, iż w tym czasie Ziemia
obróci się dodatkowo wokół własnej osi to, kąt ten zwiększy się jeszcze o ;
β = 5,072.760 [ rozdz. 6.1.2 ]
Uwagi.
Nie sądzę, żeby tak funkcjonujące satelity nadawały się do roli jaką im się przypisuje.
Jak można wyjaśnić ten astronomiczny paradoks?
Satelity geostacjonarne działają według nieznanych
praw nauki?
Te same problemy są udziałem wszystkich sztucznych
satelitów umieszczonych na orbitach wokół Ziemi.
W wielu przypadkach jednak ich dokładna pozycja wobec planety nie jest aż tak istotna.
Jest to kolejne potwierdzenie faktu, iż precesja osi
obrotów Ziemi jest mistyfikacją.
Jestem ciekaw w jaki sposób uzyskuje się efekty,
które przypisuje się satelitom geostacjonarnym.
12. Rok słoneczny i gwiazdowy niezgodny z Teorię
Heliocentryczną.
Ten fragment opracowania nasunął mi się na myśl,
już w trakcie jego finalizowania .
Wahałem się, czy nie zaprezentować w osobnym ar-
tykule, ponieważ nie odnosi się ona do precesji osi ob-
rotów planety.
Jeszcze nie tak dawno usiłowałem zrozumieć różnicę w pojęciach roku słonecznego i gwiazdowego.
Prowadziłem nawet w tej materii ożywioną polemikę na forach internetowych.
Nikt jednak nie potrafił wznieść się ponad to co prezen-
tuje oficjalna astronomia.
Pozostawiłem te zjawiska w stanie niezrozumienia dla mnie, aż do teraz.
12. 1 Teza.
Po niewielkim wahaniu przyjmuję tezę, iż rok słone-
czny oraz gwiazdowy są niezgodne z Teorią Heliocen-
tryczną.
Wartości tych okresów, w żaden sposób nie są możliwe
do logicznego wyjaśnienia w tej teorii.
Przyjmuje się, iż rok słoneczny oraz gwiazdowy różnią
się o 20,408 minuty.
Nie jest to jednak istotna wielkość w tym przypadku.
Problem sprowadza się do różnej liczby obrotów Ziemi
pojawiających się przy pomiarze obu pojęć astronomi-
cznych.
Rok gwiazdowy jest dłuższy o dwa dni od roku słone-
cznego.
12.2 Uzasadnienie tezy.
12.2.1 Obroty Ziemi według obowiązujących ustaleń.
W ciągu roku słonecznego Ziemia wykonuje 365,242.2 obrotów dookoła swojej osi.
W ciągu roku gwiazdowego Ziemia wykonuje
366,242.2 obrotów dookoła swojej osi.
Przypuszczam, iż są to wartości zmierzone, a nie wyni-kające z teorii.
12.2.2 Obroty Ziemi w odniesieniu do Teorii
Heliocentrycznej.
W myśl teorii, w czasie roku słonecznego planeta
dokonuje 365,242.2 obrotów wokół Słońca.
Musimy jednak uwzględnić, iż jeden dzień tego roku
nie wynika z obrotu Ziemi wokół własnej osi, lecz jest
skutkiem zachowania stałego kierunku pochylenia tej-
że osi w przestrzeni podczas okrążania Słońca.
Słońce wówczas oświetli dookoła Ziemię, nawet gdyby
nie wirowała ona wokół własnej osi.
Fizycznie Ziemia w tym czasie wykona 364,242.2 obrotów.
Zgodnie z teorią nie możemy w bezpośrednim po-
miarze ustalić długości roku gwiazdowego.
Stałe zachowywanie ustawienia planety w przestrzeni, na skutek zjawiska żyroskopowego, nie pozwala na taki
pomiar.
Musimy go odnosić do innego zjawiska, którym w tym
przypadku jest nim wiosenne górowanie Słońca, czyli w odniesieniu do roku słonecznego.
12.2.3 Obliczenie ilości obrotów Ziemi w czasie roku
gwiazdowego.
nG = ( TS x długość doby słonecznej) / długość doby gwiazdowej
nG = (365,242.2 x 86.400 ) / 86.164,09
nG = 366,242.2 obrotów / rok gwiazdowy
Uwagi.
Nie jestem zaskoczony takim wynikiem, ponieważ
już wcześniej analizowałem go w ten sposób.
Ilość obu obrotów jest niezgodna z oficjalną interpre-
tacją obu wielkości.
Niezależnie od przyjętej metodyki analizy liczby ob-
rotów w trakcie roku słonecznego oraz gwiazdowego,
otrzymujemy różnicę obrotów planety pomiędzy nimi, na korzyść roku gwiazdowego.
Teoria Heliocentryczna jest bezradna w poprawnej
interpretacji tego fenomenu astronomicznego.
Jak to jest możliwe, iż w tym samym czasie nasza pla-
neta w odniesieniu do nieruchomego Słońca obróci
się o dwa obroty mniej, niż w odniesieniu do stałych gwiazd?
Nie są to jednak jakieś teoretyczne spekulacje, lecz efekt dokładnych pomiarów.
12.2.4 Poprawna interpretacja roku słonecznego
i gwiazdowego.
Jedyna logiczna teza, jaka mi przychodzi na myśl
skłania się ku temu, iż proponowane wielkości prezentują obowiązujące ustalenia wynikające z pomiarów.
Rok słoneczny liczy 365,242.2 dób słonecznych.
Rok gwiazdowy trwa 366, 242.2 dób gwiazdowych.
Kiedy przyjmiemy, iż Ziemia jest nieruchoma, czyli nie obraca się wokół własnej osi i nie obiega Słońca, to;
Słońce obiega Ziemię 365,242.2 razy wciągu roku.
Gwiazdy obiegną ją w tym czasie 366,242.2 razy.
Istniejąca wcześniej sprzeczność znika, lecz pojawia się idea rujnująca cały dotychczas obowiązujący system
astronomiczny.
12.2.5 Ujęcie obrotów Słońca i gwiazd w czasie
dobowym.
Obieg Słońca wokół Ziemi trwa 24 h.
Obieg gwiazd wokół Ziemi trwa 23 h, 56 m,4,091 s.
12.2.6 Ujęcie obrotów Słońca i gwiazd miarą kątową.
Prędkość kątowa Słońca – 7,268.519 x10-5 [ 1/s ]
Prędkość kątowa gwiazd – 7,288.42 x 10-5 [1/s ]
Uwagi.
Pojawiające się kolejne rozbieżności pomiędzy mo-
imi a naukowymi danymi są zaskakujące.
Mam nadzieję, iż pojawią się argumenty, które chociaż
w niewielkim zakresie je zniwelują.
Wiele obserwacji odnoszących się do ruchu Słońca po
niebie odwołuje się jeszcze do ustaleń poprzedniej
teorii.
Dla zachowania pozorów przyzwoitości określa to mia-nem pozornego ruchu Słońca po ekliptyce.
W tym przypadku nie będzie większych trudności w zro-
zumieniu nowej teorii.
Pomiar ruchu gwiazd na firmamencie często również
się tak interpretuje.
Muszę przyznać, iż jestem bardziej przyzwyczajony do
ujmowania tych zjawisk w duchu Teorii Heliocentrycznej.
13. Ustalenie kinematyki Kosmosu.
Celem tego opracowania nie było jedynie wykazanie
błędów w istniejącej teorii kopernikańskiej, lecz rów-
nież przedstawienie interpretacji, która je eliminuje.
Nie jest to idea, która opisuje nowy Kosmos, a są to jedynie sugestie prowadzące do tego celu.
Wydawać by się mogło, iż jest to powtórne zwrócenie
się do Geocentryzmu.
W ostatecznej wersji jest to nie możliwe, ponieważ na
przeszkodzie stoi ogrom zmierzonego obecnie Wszech-
świata.
Zapewne konieczna będzie operacja zmierzająca do
znacznej redukcji tego kosmicznego potwora.
Uczeni pozbędą się wówczas problemów z ciemną ene-
rgią i ogromnym deficytem masy.
Przestanie spędzać im sen z powiek nieskończone rozszerzanie się tego monstrum i to z prędkościami wielokrotnie przekraczającymi prędkość światła w próżni.
Żenująco wypadają próby uzasadnienia takich rewelacji.
13.1 Uaktualniony opis kinematyki układów
kosmicznych.
Ziemia zostanie powtórnie unieruchomiona.
Ciała niebieskie będą ją okrążały w kierunku zgodnym z kierunkiem ruchu wskazówek zegara, patrząc na nią od strony Bieguna Północnego.
13.2 Ruchy Słońca.
Słońce obiegnie Ziemię w ciągu doby trwającej 24 godziny, czyli 86.400 sek.
Rok słoneczny liczy 365,242.2 dób słonecznych. Prędkość kątowa Słońca – 7,268.519 x10-5 [ 1/s ]
W tym czasie wykona ono 365,242.2 jej obiegów.
Oprócz obiegu Ziemi powinno jeszcze przemieszczać się pomiędzy Zwrotnikiem Raka i Koziorożca.
Pełny cykl tego ruchu jest zgodny z rokiem słonecznym.
Dzięki temu powstaną na Ziemi pory roku oraz równo-
noc wiosenna i jesienna, które pozwolą ustalić długość roku słonecznego.
13.3 Obieg gwiazd wokół Ziemi.
Wszystkie gwiazdy będą tak jak i Słońce obiegały
Ziemię.
Dobowy obrót, czyli doba gwiazdowa wyniesie 23 h, 56 m,4,091 s.
Wyrażony w sekundach 86.164,09 sek.
Prędkość kątowa gwiazd – 7,288.42 x 10-5 [1/s ]
Rok gwiazdowy wyniesie 365,256.363 dób słonecznych.
W ciągu roku gwiazdowego, gwiazdy obiegną Ziemię
366,242.2 razy.
13.4 Znaki zodiaku.
Znaki zodiaku są to gwiazdy położone wokół osi
przechodzącej przez środek Ziemi i prostopadłej do
równika niebieskiego.
Obiegają one tę oś w ciągu 25.920 lat.
Kierunek tego ruchu jest przeciwny do kierunku poru-
szania się Słońca oraz pozostałych gwiazd.
Gwiazdy znaków zodiaku razem z wszystkimi pozosta-
łymi gwiazdami nieboskłonu krążą również wokół osi
Ziemi, która jest odchylona od osi prostopadłej do rów-
nika niebieskiego o kąt 23,5 0 .
Pełen obrót trwa dobę gwiazdową.
Ruchowi temu nie ulega tylko jedna z gwiazd zodiaku.
Ta, w stronę której jest aktualnie skierowana oś Ziemi.
14. Poprawne wyliczenie długości roku słonecznego.
Ziemia obiega Słońce w czasie 365,242.2 dób słone-
cznych.
W ciągu tego okresu znaki zodiaku obracają się wokół osi Ziemi prostopadłej do równika niebieskiego.
Kierunek tego obrotu jest przeciwny do kierunku ruchu
Słońca.
Na skutek takiej kinematyki przejście Słońca przez punkt równonocy wiosennej będzie krótsze o wielkość
kąta rocznej precesji gwiazdy Polarnej.
Kąt ten jest równy rocznej precesji osi obrotów Ziemi
w Teorii Heliocentrycznej.
trpP ------ αrpP proporcja
Ts ------ 3600
trpP = ( αrpP * Ts ) / 3600 [ dób słonecznych ]
αrp = αrpP
αrpP - kąt rocznej precesji Gwiazdy Polarnej [ 0 ]
trpP - czas rocznej precesji Gwiazdy Polarnej
[ doba słoneczna]
trpP = (0,013.8890 x 365,242.2 ) / 3600
trpP = 0,014.091 [ doby słonecznej ]
trpP = 20,291.4 [ min. ]
Uwagi.
Wynik tego obliczenia jest identyczny z punktem;
6.2.1 Rachunek zgodny z interpretacją astronomów.
W tamtym przypadku był jednak niezgodny z logiką, ponieważ odnosił precesję osi obrotów Ziemi do jej obiegu wokół Słońca.
W tym przypadku jej precesja dokonuje się wokół osi
ekliptyki i to Gwiazda Polarna zbliża się do osi nieruchomej planety.
Taka kinematyka układu jest poprawna pod każdym
względem.
15. Negatywne skutki Teorii Heliocentrycznej
w nauce.
1. Grawitacyjne przyciąganie materii według Isaaka
Newtona.
Teoria ta została stworzona na zapotrzebowanie
teorii Mikołaja Kopernika.
Okazało się, iż jest to w istocie teoria odpychania
się materii.
Zgodnie z nią nie mogą istnieć żadne układy astro-
nomiczne ani ciała niebieskie.
2. Wahadło Foucaulta.
Udowadniało obrót Ziemi wokół własnej osi.
Był to pierwszy dowód fizyczny na potwierdzenie
Teorii Heliocentrycznej.
Wobec tego, w jaki sposób przy nieruchomej pla-
necie można uzasadnić zmianę ruchu płaszczyzny
wahadła względem Ziemi?
3. Doświadczenie Michelsona – Morleya.
Wykluczało ono istnienie eteru, ponieważ przyjęli
założenie , iż Ziemia obiega Słońce z prędkością
30 km./ s .
4. Szczególna Teoria Względności Alberta Einsteina.
Na podstawie eksperymentu Michelsona i Morleya
przyjął on, iż światło w próżni porusza się zawsze
ze stałą prędkością i nie przyjmuje prędkości źró-
dła, które je emituje.
5. Ogólna Teoria Względności Alberta Einsteina.
Jednym z jej ustaleń jest stwierdzenie ,iż potężne
masy przyciągają fotony światła , zakrzywiając ich
bieg.
Zgodnie z teorią Newtona nie powinny istnieć
ogromne masy jaki i minimalne skupiska materii.
6. Wielki Wybuch.
Nie jest pomysłem dwudziestowiecznych uczonych
lecz wywodzi się z kręgów żydowskiej sekty kaba-
listów.
Jego początki sięgają pierwszego wieku naszej ery.
16. Wnioski.
1. Do pewnego momentu mojego życia uważa-
łem, iż Teoria Heliocentryczna jest poprawna we
wszystkich swoich ustaleniach.
Byłem dumny, że to polski astronom Mikołaj
Kopernik, odkrył prawa astronomii.
Nigdy nie spotkałem się z jakąkolwiek sugestią
podważającą jej wiarygodność.
Obecnie zauważyłem, iż moje wątpliwości prze-
kroczyły Rubikon.
2. Nie możemy jednak zapomnieć, że to prawda
nas wyzwoli, a nie żadna, nawet najpiękniej zafał-
szowana teoria naukowa.
Ileż to trudu i pieniędzy włożono w przedsięwzię-
cia ukrywające wiedzę o naszym świecie?
3. Nie spodziewałem się, iż to właśnie precesja
osi obrotów Ziemi jest kluczem do definitywnego
rozstrzygnięcia wątpliwości wobec Teorii Helio-
centrycznej.
Byłem przekonany, że to raczej nieudolny wzór
Isaaka Newtona2) na grawitacyjne przyciąganie
się ciał tego dokona.
4. Zjawisku precesji ulega cała planeta.
Wszystkie ciała, znajdujące się poza nią, które ob-
serwujemy lub mierzymy ich parametry , nie ule-
gają tej precesji.
5. W obowiązującej obecnie teorii astronomicz-
nej, dla ukrycia niewygodnych faktów stosuje się
wybiórcze operowanie tym zjawiskiem.
W odniesieniu do Słońca i ustalania roku słonecz-
nego zjawisko precesji się pomija.
Eksponowane za to jest ono podczas ustalania
roku gwiazdowego.
6. Czas rocznej precesji wylicza się z obiegu Ziemi
wokół Słońca, zamiast z obrotu wokół własnej osi.
W ten pomysłowy sposób uzyskuje się ponad 20
minut, które są niezbędne do wykazania rocznej
różnicy pomiędzy obydwiema wielkościami.
Niespodziewanie jednak pojawia się nadwyżka
kątowa wynosząca 5,072760 , która kompromituje
takie rozumowanie.
7. W przypadku poprawnego wyliczenia wpływu
precesji obrotów na rok słoneczny i gwiazdowy w
Teorii Heliocentrycznej, okazuje się, iż obie wiel-
kości są sobie równe.
Sama precesja wydłuża ich długość jedynie
o 3,38184 sekundy w ciągu całego roku.
8. Brak różnic w długości roku słonecznego i gwia-
zdowego oraz krótki czas precesji, dowodzi, iż
przemieszczanie się osi Ziemi po znakach zodiaku
jest niezgodne z obserwacją.
A to eksperyment i obserwacja astronomiczna
dostarczają argumentów na potwierdzenie teorii.
9. Wydaje mi się, że brak tak istotnego dowodu
na potwierdzenie tego zjawiska, jest większym
despektem dla Teorii Heliocentrycznej, niż epicy-
kle, deferenty i ekwanty dla Teorii Geocentry-
cznej.
Odnosiły się one jedynie do planet, a nie do ca-
łego Kosmosu.
10. Precesja osi Ziemi po znakach zodiaku była bar-
dzo ważnym zjawiskiem astronomicznym w dzie-
jach ludzkości.
Ruch ten jest bardzo powolny, niemożliwy nieo-
mal do dostrzeżenia przez ludzi w starożytnych
epokach.
Nie istniały wówczas żadne precyzyjne przyrządy
pomiarowe.
Prowadzone zapiski astronomiczne pozwoliły od-
kryć to zjawisko i określić jego pełen cykl.
Powolne przemieszczanie się osi planety na tle
gwiazd jest wielkim dowodem na geniusz Pana
Boga.
Przewidział On doskonale obyczaje naukowe os-
tatnich pięciu wieków i wprowadził mechanizm,
którego nie można obejść posługując się logiką.
Szkoda, iż nie stał się on kosmicznym kalendarzem
dla ludzkości, według, którego zapisywałaby isto-
tne wydarzenia w przeszłości.
11. Skoro precesja osi obrotów Ziemi jest niezgod-
na z astronomicznymi pomiarami, to należy pod-
jąć ponowne prace nad ustaleniem kolejnego mo-
delu astronomicznego.
Pomysły z precesującą osią obracającej się oraz
obiegającej Słońce Ziemi, utraciły swoją realność.
Całkowicie dyskredytuje to ideę nieruchomego
Kosmosu i ruchomej Ziemi.
12. Kolejnym poważnym problemem, niezgodnym
z logiką są ilości obrotów, które wykonuje nasz
glob w ciągu roku.
W odniesieniu do Słońca jest ich 364,2422 a do
gwiazd 366,2422.
Jest to następne zagadnienie, na który nie znaj-
dziemy odpowiedzi w obowiązującej teorii astro-
nomicznej.
Przy założeniu, iż Ziemia jest nieruchoma, a Słoń-
ce oraz Kosmos krążą wokół niej, problem znika.
Słońce okrąża wówczas Ziemię 365,2422 razy
w ciągu roku, a gwiazdy 366,2422 razy.
13. Kolejne, poważne zjawisko astronomiczne, wy-
kazuje niezgodność z Teorią Heliocentryczną.
Powtarza się również metodyka naprawienia tych
rozbieżności w astronomii.
Ich trudną stroną jest radykalizm w podejściu do
tematu oraz związane z tym ogromne upokorze-
nie całej nowożytnej nauki.
Nie zapominajmy, iż jest to również potężny prze-
mysł kosmiczny i ateizm, który dzięki Mikołajowi
Kopernikowi pięknie się na świecie rozwinął.
14. Ludzkość straciła prawie pół tysiąca lat w poz-
nawaniu prawdy o naszym świecie.
To co się nam proponuje jest kpiną z prawdziwej
wiedzy.
Nauka, która miała być zaprzeczeniem dogmaty-
cznej wiary, niepostrzeżenie przekształciła się w
dogmatyczną sektę.
15. Kolejny poziom hipokryzji został przekroczony
przy wprowadzeniu do cywilizacji satelitów geo -
stacjonarnych.
Obliczenia matematyczno fizyczne je opisujące
w jednoznaczny sposób wskazują, iż idea taka
jest absurdalna.
Według jakich zasad, wobec tego, funkcjonuje
telewizja satelitarna?
Dla zachowania ich istnienia musieliby uczeni
wykluczyć precesję osi obrotów planety.
Dalszą konsekwencją takiego działania byłaby ko-
nieczność zniesienia obrotów Ziemi wokół włas-
ej osi.
16. Trudno nawet sobie wyobrazić , jak ogromne
przeobrażenia czekają nowożytną naukę, w przy-
padku odstąpienia od Teorii Heliocentrycznej
Mikołaja Kopernika.
17. W ostatnim wniosku zaproponuję nazwanie
miejsca, w którym oś Ziemi przenika gwiazdy
zodiaku, mistycznym miejscem w Kosmosie.
A gwiazdę, w którą jest aktualnie skierowana
mistycznym punktem w Kosmosie.
Zjawisko precesji znaków zodiaku można określić
mistyczną precesją.
To ona pozwala powrócić astronomii na właściwe
tory.
18. Precesja znaków zodiaku jest zgrzytem w har-
monijnym ruchu nieboskłonu wokół osi Ziemi.
Takie zaskakujące działanie podjął Stwórca
Wszechrzeczy dla odwrócenia ludzkości od podą-
żania za absurdalnymi pomysłami uczonych.
19. Chwyta Pan Bóg uczonych w ich własne sidła.
1) Księżycowa obłuda Heliocentryzmu.
2) Anty grawitacyjne prawo powszechnego ciążenia
Izaaka Newtona.
